Song of the Sea is een orkestraal werk van mij uit het begin van dit millennium (circa 2003). Een periode waarin ik mijn liefde voor filmmuziek verder aan het ontwikkelen was. Gecombineerd met de jaren dat ik in symfonieorkesten speelde als slagwerker. En dus veel tijd om te luisteren achter in het orkest, maar ik was ook wel alert om het plingeltje op de triangel op het juiste moment te spelen. Mijn gehoor werd vooral toen bepaald door de grote Meesters uit de klassieke muziek en de rijke klankkleur van strijkers, blazers en slagwerk. Een dankbare periode. "Toen was muziek nog heel heel gewoon", om Sjoerd Pleisier maar eens te citeren. 

Ik vermoed dat Song of the Sea een compositie is voor wie de zee wel wat of te hoog gaat. Je moet namelijk zelf ook roeien, peddelen, hozen en zelfs zwemmen met je oren om te blijven drijven. In sommige delen ga je makkelijk voor de wind, maar tijdens andere delen is het alle hens aan dek. Je snapt het al. Het is werk dat gaat over de zee. Een metaforisch werk, een werk met muzikale beelden. Ik vermoed ook dat veel mensen watervrees hebben. Ik zou die mensen aanbevelen een terrasje te pakken (niet in Coronatijd uiteraard) of André Rieu op te zetten. 

Ik heb even geprobeerd om er een filmpje bij te maken met de (geleende) beelden die ik in mijn hoofd erbij zie. Maar dat werd al gauw - door de beperking van echt beeldmateriaal - een filmpje ergens tussen het Loodswezen van Rotterdam en de filmhit de Titanic. 

In Song of the Sea is wel degelijk een “sort of Titanic” verhaal verstopt. Ik schreef het een paar jaar nadat de film Titanic de wereld veroverde. Het gaat over een groot schip dat het ruime sop kiest. Het begint met het thema die de tragiek voorstelt van de zee. Een zee die geeft en neemt. Je hoort de drukte op de kade om het schip voor vertrek in gereedheid te brengen. De proefvaart. De hoofdpersonen, met hun hebbelijk en onhebbelijkheden, presenteren zich. Maar de zee is uiteindelijk voor iedereen hetzelfde, een lot dat iedereen verbind. Scènische taferelen op open zee. Soloinstrumenten en strijkers verdringen elkaar. Het schip kiest het ruime sop. Natuurlijk gaat alles eerst heel gemoedelijk zoals in een film. Maar onderhuids is er al een en ander aan de hand. De muziek komt nu goed op gang. Met het onvermijdelijk moment dat het helemaal mis gaat. Alleen men weet het nog niet. Het feest, het bal aan boord gaat gewoon door. Flashbacks tijdens het droeve vertrek van het schip uit de haven: huilende passagiers die naar verre oorden gaan. Verdriet om wat ooit was. 
Een mooie muzikale scène (vind ik zelf) is zeker ook het varen, doorklieven van het water met de bijbehorende boeggolven. En natuurlijk gebeurd er iets naars, de spanning wordt opgebouwd. Er gaat van alles mis met de nieuwe schuit. En natuurlijk zijn er de retrospectieve momenten van de passagiers aan boord: had ik maar dit of had ik toch maar dat? Momenten waarin het thema weer eens goed a